CRITICA DE ANTÓN CASTRO

Herdeira do vangardismo histórico galego dos Laxeiro, Colmeiro e, mais tarde, Pesqueira, inventores da estética do granito, que xurdía dunha sutil interpretación do románico e da cantería popular e dos mitos e paisaxes da Galicia marítimo-rural, a pintura do Francisco Lorente nace nas mesmas entrañas antropolóxicas dun país que vertebra ende a tradición, pero tamén dende unha narratividade que enlaza cos vellos contos de cego tanto como a crónica permanente dun particular diario etnográfico.

Neste sentido, o pintor privilexia o contido dun discurso tan popular como social e entronca coa figuración expresionista daqueles artistas antes citados, incidindo, si cabe, na fragmentariedade da pincelada e na dinámica xestual da mesma, aspectos que dotan da forza e movemento a súa mirada escenográfica.

Así pois, os seus resortes lingüísticos figurativos emparentanse coa historia, coas lendas e co día a día dun acontecer mítico no retrato existencial do vivir que define a un pobo como colectivo antropolóxico, desentrañado na mirada de calquer familia mariñeira de sempre, no trabajo da mar, no recuncho dunha lonxa, no ocio dun café, onde os pescadores xogan o dominó ou simplemente nunha animada pandeirada. Situacións que reavivan o espíritu de Galicia tradicional, aquela que pretendera rescatar para o arte Castelao, e nos posicionan ante o espello refractivo dunha imaxe devolta como esencialidade manifesta, perfilada na sua plasticidade escultórica como estética que imprime carácter e marca un estilo persoal que adscribimos ineludiblemente ó código ou á identidade do país retratado dende dentro hacia fora: retrato, en definitiva, dunha linguaxe específica que pertence a unha tradición, pero igualmente memoria dun acontecer popular que eleva o galego a sua condición mais universal.

Presentación da mostra de pintura na Sala Teucro da Xunta de Galicia de Pontevedra. 4/10/2002